Dag 3: Op walvisjacht

Het is voor mij de vijfde keer dat ik in Vancouver ben, maar toch heb ik weer nieuwe dingen gezien en gedaan, zoals de boottocht die we voor vandaag geboekt hadden. Het begon wel met tweemaal plan B. Om te beginnen ging ons ontbijt bij het hotel de mist in, omdat de kok niet was komen opdagen. Serieus. Starbucks om de hoek bracht uitkomst.

Het was prachtig zonnig weer en zee leek er spiegelglad bij te liggen toen we om 8 uur de Granville brug over wandelden. Toen we ons om 08.15 meldden bij het kantoor van Wild Whales Vancouver was onze verbazing groot dat onze tocht van 9 uur een uur was uitgesteld vanwege de te wilde zee. Een rondje door de gezellige Public market en een koffie later meldden we ons bij de boot. We hadden gekozen voor een overdekte met open zijramen en daar hadden we geen spijt van. Op de open boten werd je in een beschermend pak gehesen en dan nog zouden de golven om je oren vliegen. Dit was avontuurlijk genoeg zo. Met een stuk of 20 klanten aan boord voeren we het zeegat uit.

Zoals ze al voorspelden werd de zee snel bumpy. Je ziet het aan de zee niet zien, maar met een snelheid van 25 knopen begonnen we flink te stuiteren. Het voelde alsof je met de auto te hard over een slechte zandweg reed. Weet niet of de schipper en de gids het speelden dat onze koers wederom aangepast werd vanwege de zee, maar dan deden ze het wel goed. We voeren rustiger water tegemoet in de Howe Sound, een doodlopend stuk water met diverse kleine en grote eilanden. Deels waren die bewoond, maar dat woon je wel echt van god en alle mensen verlaten. Op een heleboel bijeen gebonden boomstammen troffen we de eerste luierende zeehondjes. Even later een bald eagle boven in een boom. En nog meer zeehonden en vogelsoorten rustend op een rots.

Maar ... nog steeds geen walvissen. Gisteren waren ze ook pas laat in de middag gesignaleerd. We begonnen aan het succes te twijfelen toen onze schipper over de boordradio te horen kreeg dat ze ter hoogte van Vancouver gesignaleerd waren. In het gedeelte dat eerder als te wild was bestempeld. De ride daarheen werd dan ook echt bumpy. De ramen moesten dicht om niet te verzuipen, maar het was het helemaal waard. We troffen een stuk of vijf orca's die zich af en toe lieten zien en volgens onze gids hun lunch bijeen zochten. Ze dacht dat er zeehond op het menu stond van deze 'killer whales'. Ze op de foto krijgen was wel een uitdaging, want als je ze zag waren ze alweer weg en de boot deinde er flink op los zodat je wel altijd een hand in steun moest houden, afgezien van zeebenen.

Na ruim 4 uur meerden we weer aan op Granville Island. Op de wal was de temperatuur alweer opgelopen tot 27 graden dus onze trui en jas konden rap weer uit. Blijft een wonderlijk eiland dat gedeeld wordt tussen toeristen en vrachtwagens van de betonfabriek.

Met de auto daarna nog een toertje door Stanley Park gemaakt en op een paar fraaie punten gestopt. Aan het eind van de middag was het een stuk rustiger in het park en de avondzon kleurde fraai. Morgen laten we Vancouver achter ons en rijden over de Sea to Sky Highway naar Whistler.